Toekomst van de fysiotherapie

De verschuiving naar meer gedragsmatige benaderingen in de fysiotherapie heeft verschillende implicaties, die zowel kansen als uitdagingen met zich meebrengen.

Ten eerste,

de traditionele focus op puur fysieke behandelingen verschuift naar een meer biopsychosociale benadering. Dit betekent dat naast de lichamelijke aspecten van pijn en aandoeningen, ook psychologische en sociale factoren in overweging worden genomen. Deze verschuiving wordt deels gedreven door het feit dat de traditionele biomechanische visie niet altijd voldoende is om chronische pijn te begrijpen en te behandelen. Het idee dat een "gebroken patiënt" door middel van manuele therapieën en chirurgische ingrepen kan worden "gerepareerd", wordt steeds meer verlaten. Een gedragsverandering voor zowel ons als fysiotherapie als de patiënt die bij ons voor hulp komt.

Ten tweede,

er is een toenemende aandacht voor empowerment, zelfmanagement en persoonlijke verantwoordelijkheid van de patiënt. Dit houdt in dat de patiënt niet langer als passieve ontvanger van zorg wordt gezien, maar als een actieve deelnemer in het herstelproces. De therapeut wordt meer een facilitator en enabler in plaats van een 'hands-on' behandelaar. De nadruk verschuift van passieve behandelingen naar actieve oefeningen en het aanleren van copingstrategieën. Dit wordt aangemoedigd door de huidige sociaaleconomische omstandigheden die zelfredzaamheid en persoonlijke verantwoordelijkheid benadrukken. Wederom, gericht op een gedragsverandering

Een derde implicatie

is de groeiende belangstelling voor ervaringsgerichte concepten zoals behaviorisme en enactivisme. Enactivisme, bijvoorbeeld, benadrukt de onlosmakelijke band tussen het fysieke en het ervaren lichaam, en hoe de omgeving de actiemogelijkheden (affordances) beïnvloedt. Deze benaderingen benadrukken dat ervaring afhankelijk is van het lichaam als een functioneel geheel en niet alleen van de hersenen. Dit betekent dat de manier waarop we de wereld en onszelf ervaren afhangt van onze fysieke mogelijkheden en de context waarin we ons bevinden. Dit heeft tot gevolg dat manuele therapie, aanraking en beweging worden ingezet om de ervaringen van mensen met pijn te veranderen, bijvoorbeeld via feedback, pijnverlichting, het opbouwen van vertrouwen en het scheppen van een gevoel van controle.

Een ander gevolg

is de verschuiving in onderzoeksmethoden. De nadruk ligt niet langer alleen op objectieve, kwantitatieve gegevens zoals in randomized controlled trials, maar ook op het subjectieve, individuele perspectief. Kwalitatieve methoden om de geleefde ervaringen van patiënten te onderzoeken, worden steeds belangrijker. Dit impliceert een groeiende erkenning dat kwantitatieve en kwalitatieve methoden elkaar kunnen aanvullen en versterken.

Echter,

deze verschuiving brengt ook uitdagingen met zich mee. Een belangrijke vraag is of fysiotherapie, met een meer psychologische aanpak, nog wel als fysiek kan worden beschouwd. Er is bezorgdheid over het behoud van de unieke professionele status van fysiotherapeuten. Als de grenzen tussen de verschillende disciplines vervagen en iedereen zich "biopsychosociaal" noemt, wat onderscheidt de fysiotherapeut dan nog van andere zorgverleners?. De focus op zelfmanagement en persoonlijke verantwoordelijkheid kan ook het risico inhouden dat de verantwoordelijkheid voor het herstel te veel bij de patiënt wordt gelegd. Daarnaast is er nog geen sterk wetenschappelijk bewijs voor de effectiviteit van psychologische behandelingen van pijn, vergelijkbaar met de discussie over het bewijs voor manuele therapieën. Ook is er bezorgdheid dat de verschuiving naar deze nieuwe aanpak mogelijk een weerspiegeling is van economische en politieke verschuivingen, waarbij overheden meer verantwoordelijkheid naar de patiënt verschuiven om de kosten van gezondheidszorg te drukken.

Kortom,

de implicaties van de verschuiving naar meer psychologische benaderingen in de fysiotherapie zijn aanzienlijk, en vereisen een zorgvuldige afweging van de voordelen en mogelijke valkuilen. De verschuiving is niet bedoeld om fysieke therapie te vervangen, maar om het aan te vullen en te verbeteren door meer aandacht te besteden aan psychologische en sociale factoren die bij pijn en herstel een rol spelen. De uitdaging is om een balans te vinden tussen de traditionele fysieke aanpak en de nieuwe psychologisch geïnformeerde methoden, en tegelijkertijd de identiteit en de professionaliteit van fysiotherapie te behouden.

Bedankt voor het lezen!
Edwin de Raaij

Bronnen:
- Nicholls, D. A. Fragility and Back Pain: Lessons From the Frontiers of Biopsychosocial Practice. https://lnkd.in/eQNBrDrd Phys. Ther. 103, pzad040 (2023).
- 1.Stilwell, P., Harman, K., Coninx, S. & Vaz, D. On “Fragility and Back Pain: Lessons From the Frontiers of Biopsychosocial Practice.” Nicholls DA. Phys Ther. 2023;103:pzad040. https://lnkd.in/eHTA8sUk. Phys. Ther.104, pzad170 (2023).