Ik had geen idee........
In de afgelopen decennia heb ik mooie dingen geleerd om het beroep van Fysiotherapeut beter te kunnen uitoefenen. Vele momenten waren bij of na cursussen, opleidingen en meekijken in de keuken bij collegae. Maar niet deze, het gebeurde op een gewone dag in de praktijk: Ik had geen idee.....
Het was bij een patiënt met rugpijn, die ik voor een eerste bezoek zag aan het einde van de dag. Die dag was meer dan vol gepland, bleek later toen ik terugkeek om te begrijpen wat er was gebeurd,. Echt scherp zal ik niet meer geweest zijn, waarschijnlijk kon ik nog aardig functioneren op ruggenmerg niveau maar hoogdravender zal het niet geweest zijn. Nu is het zo dat ik de eerste ontmoeting vaak een van de belangrijkste momenten vind. En je kent het vast wel, de ene keer verloopt zo'n ontmoeting makkelijker dan een andere keer. En als het 'lekker' loopt leg je daar het fundament voor de verdere samenwerking. En bij deze patiënt was het zo'n voorbeeld van lekker gedaan. Hulpvraag geïnventariseerd, indicatie fysiotherapie gesteld met concrete doelen en alles in gezamenlijkheid met de patiënt. Nu bleek het in deze casus onder andere te gaan over het veranderen van disfunctionele cognities die vrees vermijdend gedrag zou stimuleren. Althans dat was het idee wat ik had na die lekker verlopen intake.
We waren zo'n 5 behandelingen onderweg waarbij ik de indruk had, we bewegen richting de hulpvraag. Die hulpvraag ging over minder pijn bij sporten. Via verschillende strategieën zoals cognitief (informeren/adviseren) en operante conditionering (exposure met bewegen) zag ik minder beschermgedrag en hoorde ik de patiënt ook minder praten in termen van disfunctionele cognities. Bij de 6de ontmoeting verraste de patiënt me en zei: 'Ik heb morgen een afspraak gemaakt bij de huisarts'. Ik zei okay prima uiteraard. Mag ik vragen waarvoor? 'Nou, ik vond het allemaal erg interessant wat jij hebt gedaan, je hebt zoveel verteld en ik dacht echt die weet wel waar hij het over heeft. Maar mijn pijn is echt dus ik ga om een MRI scan vragen'. Ik had geen idee.
Deze kwam dus voor mij volledig uit de lucht vallen. Vanuit de eerste ontmoeting had ik de conclusie getrokken dat meer eigen regie van de patiënt gewenst was. Door het aanbieden van kennis over pijn en het laten ervaren dat bewegen veilig is dacht ik lekker bezig. En dat waren we ook, het was gezellig, met plezier vanuit redelijk dezelfde voorkeur voor humor. En zijn stap naar de huisarts bleek ook geen motie van wantrouwen.
Na bijgekomen te zijn van mijn verbazing over hoe ik het totaal anders had ingeschat hebben we die 6de behandeling de tijd genomen om het proces te evalueren. Wat bleek, we zaten totaal niet op eenzelfde lijn als het ging over pijn en hoe verklaar je dit nou. Ook over de perceptie wie daar wat aan zou kunnen doen zat ik volledig mis. De verwachting was dat ik het had kunnen oplossen, niet hijzelf. Hij zei veel geleerd te hebben, en dat daar best mensen mee geholpen kunnen worden. Maar deze pijn was echt, en het moest duidelijk bij worden wat er mis was in de rug. Als de uitslag bekend wordt zou hij wel bij me terugkomen om te vragen of ik het dan zou kunnen verhelpen. Ik heb hem niet terug gezien.
De video explainer hierboven beschrijft een model over communicatie en afstemming. Toen ik dat ging gebruiken om te reflecteren op wat er nu precies gebeurt was tijdens de behandelingen werd het mij duidelijk dat ik als fysiotherapeut in kwadrant 4 aan het werk was. Terwijl de patiënt, de belangrijkste persoon om wie het gaat.... in kwadrant 1. Ik had geen idee. Ik had dus de leiding genomen en bepaald wie eraan slag moest. Dit kwam niet overeen met de verwachting van de patiënt. Gezamenlijke besluitvorming was ver te zoeken .....
Een van de redenen waardoor dit zo is gelopen is mogelijk dat ruggenmerg niveau van de eerste ontmoeting. Soms wel lekker om daarop te functioneren, maar al die automatismen en reflexen kunnen ook wel het een en ander over het hoofd zien. Een mooi en goed leermoment. Verwachtingen inventariseren van patiënten, ook op ruggenmerg niveau inslijten!
Bedankt voor het lezen!
Edwin