Percepties
Nee, nog niet eerder bij een fysiotherapeut geweest werd me verteld, maar dat gold niet voor de ouder die was meegekomen. Dat werd direct duidelijk, niet de tiener maar de ouder begon het verhaal te vertellen.
"Dat is helemaal niet waar", onderbrak de tiener na 4 zinnen het verhaal van de ouder met het hoofd gebogen en de ogen gericht op de grond.
Ik moest behoorlijk mijn communicatieve skills aanspreken om ruimte te bieden voor het kind zelf om het verhaal in eigen woorden en tempo te kunnen vertellen. De ouder had het daar overigens knap lastig mee, stil zijn....... Opvallend aan het verhaal was dat de tiener er zelf niet zo mee zat, er waren ook geen klachten. Er was alleen de perceptie van een trainer die iets zou hebben gezegd over scheef zitten op een paard en een bekken dat nagekeken moest worden. Op mijn vraag 'Zie jij dat zelf ook, dat scheef zitten?' was de reactie ontkennend.
"Ik kijk zelf in de spiegelwand in de rijbak tijdens de les, ik zit niet scheef!". Tja, en dan de ouder, best een paar minuten stil geweest, maar die vulde aan. Het was toch wel duidelijk dat het scheef stond, die trainer zei dat toch niet voor niets. Daarbij vertelde de ouder uit eigen ervaring dat dit dus betekende dat er een zooltje gemaakt moest worden en dat het bekken rechtgezet kon worden.
Ik begon het onderzoek met wat observaties van bewegen en inspectie van de statiek. Maar niet zonder een stroom van opmerkingen van de ouder in de trant van:
- Het lopen ziet er zo raar uit
- Kijk, die voet staat te ver naar buiten
- Maar ja, de houding is ook niet goed
- Het komt ook veel voor in de familie
- Ik had ook problemen als ermee
Niet eerder meegemaakt dat er zoveel potentiële nocebo's tijdens het doen van onderzoek mijn oren binnentraden. Het deed me gewoon pijn.......
De tiener onderging het gelaten naar mijn idee, als ik vroeg naar een eigen idee erover bleek het lastig te zijn om er iets over te zeggen. Daar werd ik niet veel wijzer van. Het bewegen wat ik zag vertelde me daarentegen veel meer. Prima beweeggedrag voor die leeftijd met een fysiek die geenszins mij aanwijzingen gaf om te denken aan afwijkingen. Ik zou zeggen het valt allemaal in het gevarieerde bewegen wat we bij mensen, jong of oud, nou eenmaal zien. Er is geen ideaal plaatje van hoe het moet. Maar daar dacht de ouder toch echt anders over.
Puntje bij paaltje heb ik besloten om een paar maal de ouder mee te laten kijken bij hoe goed en veilig er bewogen kan worden door het kind. Dat er echt niets mis is, niet door het te vertellen, maar door het te laten zien. Daarbij zal ook aandacht zijn om duidelijk te maken welke invloed er is vanuit de door de ouder uitgedragen nocebo's op de perceptie van de tiener. Hoe het gaat verlopen, geen idee we gaan het zien. Dat kan uiteraard best een kluif worden, de perceptie van de ouder is uiteraard reëel en ook gestoeld op ervaringen en conditionering uit het eigen leven. Wat daar allemaal achter zit geen idee, daar oog en begrip voor hebben is wel heel belangrijk. De ouder bewust laten zijn dat de sociale omgeving (in dit geval dus de ouder zelf en de trainer) invloed heeft op percepties en gedrag van het kind is onderdeel van de aanpak.
Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren, maar in dit geval lijkt het erop dat eerder de sociale context behandeld moet worden dan het kind.
Fijn dat de ouder erbij is geweest, kunnen we mogelijk vanuit de sociale gezinscontext gezamenlijk werken aan functionele percepties over het lichaam en bewegen.
Edwin de Raaij
Juli 2022